Ακολουθήστε μας.
του Γιώργου Οικονομίδη.
- “ὅτι οἱ υἱοὶ τοῦ αἰῶνος τούτου φρονιμώτεροι ὑπὲρ τοὺς υἱοὺς τοῦ φωτὸς εἰς τὴν γενεὰν τὴν ἑαυτῶν εἰσιν” [Λουκάς, 16:8].
Ένας άστεγος πάντα θα είναι άστεγος στά μάτια όσων έχουμε μιά στέγη.
Κάποιες φορές ίσως η ευσπλαχνία μας τον ευεργετήσει και σταθούμε για λίγο να του αφήσουμε κάποιο κέρμα. Τις περισσότερες όμως φορές προσπερνάμε “σφυρίζοντας αδιάφορα”. Για Χριστιανούς μιλάω ώς επί τώ πλείστον.
Στο βίντεο αυτό όμως θα δούμε την διαφορά που δείχνει ότι ο κόσμος μας δέν αποθρασύνθηκε τελείως αλλά κρατάει ακόμα το ίχνος της ανθρωπιάς που προικίστηκε από τον Δημιουργό του. Τρία νέα παιδιά συναντούν έναν άστεγο επαίτη να κάθεται στην άκρη του δρόμου. Τον πλησιάζει ο ένας και του ζητάει να δανειστεί για λίγο το πλαστικό κουβαδάκι που έχει δίπλα του. Εύλογη η απορία στο πρόσωπο του άστεγου συνανθρώπου μας αλλά του δίνει το κουβαδάκι του εφόσον ο νέος του λέει ότι με αυτό θέλει να παίξει τύμπανο.
Αρχίζοντας ο νέος να παίζει, τον συνοδεύει με την κιθάρα του ο έτερος της παρέας που πλησιάζει “από το πουθενά”. Το τραγούδι του νέου το σιγοντάρει η γλυκιά παρουσία της κοπέλας που αποτελούν το τρίο της παρέας. Γίνεται μιά “οσμή ευωδίας” η μικρή αυτή χορωδία στους παρευρισκομένους “περίεργους” και δίνουν τον όβολό τους στο καπέλο που στήθηκε ανάποδα για την περισυλλογή των χρημάτων. Τελειώνοντας οι τρείς φίλοι το έργο τους, παίρνουν το καπέλο με τα χρήματα και τα προσφέρουν στον άστεγο κύριο όπου εξακολουθεί να τα έχει “χαμένα” μή μπορώντας να καταλάβει τί έγινε, αλλά ίσως η απορία του να εκφράζεται στο μέγα ερώτημα: “Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι;;;”
Twitter
Επικοινωνία
YouTube
